Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κατανοήσει κάποιος τους λόγους για τους οποίους οι διαφόρων ειδών θεωρίες συνωμοσίας κατακλύζουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το διαδίκτυο. Το φαινόμενο έχει αρχίσει να παίρνει μορφή μάστιγας, με όλο και περισσότερους δημαγωγούς να εμφανίζονται μέρα με τη μέρα. Μια μικρή, όμως, αναδρομή στο παρελθόν είναι απαραίτητη προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα το ζήτημα. Θα δούμε πώς χρησιμοποιήθηκαν οι θεωρίες συνωμοσίας σε διάφορές ιστορικές περιόδους και θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε τί ακριβώς εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε αυτές.
Με τον όρο, «θεωρία συνωμοσίας» εννοούμε κάθε επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο, ένα γεγονός ή μια σειρά από γεγονότα,ερμηνεύονται ως αποτέλεσμα συνωμοτικής, μυστικής,οργανωμένης και υπόγειας δράσης ατόμου ή ομάδας ανθρώπων (π.χ. πολιτικής παράταξης ή κυβερνήσεων ή συνασπισμών). Στην ευρύτερη πολιτική γλώσσα, αποκαλούμε «θεωρία συνωμοσίας»οποιοδήποτε (αυθαίρετο) συμπέρασμα προκύπτει μέσω μηέγκυρων πληροφοριών, δίχως να υπάρχουν αποδείξεις καιτεκμήρια ή, έστω, ορθολογική ερμηνεία των καταστάσεων καιτων γεγονότων βάσει μιας προκαθορισμένης, σαφούς και, κατάσυνέπεια ελέγξιμης, μεθοδολογίας. Πρόκειται για παραληρητικέςκαι κατασκευασμένες ιστορίες που περισσότερο μοιάζουνμε σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά πλασάρονται ως«αληθινές» ή «πιθανές» εξαιτίας μιας αληθοφάνειας που τουςπροσδίδεται.Όλοι λίγο πολύ έχουμε δει προπαγανδιστές να κάνουν λόγο γιακάποια «Νέα Τάξη Πραγμάτων», να μιλούν για τους Ιλλουμινάτι, να υποστηρίζουν ότι η τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίουήταν εσωτερική δουλειά κάποιων συνωμοτών (κυρίως Εβραίων) –θεωρίες που πολλές φορές φαντάζουν διαφωτιστικές σε ένα κοινόπου δεν έχει τύχει να έρθει σε επαφή με την έρευνα, την πολιτικήφιλοσοφία, τις τέχνες και τις επιστήμες, και ως εκ τούτου, αδυνατεί να δώσει λογικές εξηγήσεις και να φτάσει στη διατύπωση λογικώνσυμπερασμάτων αναφορικά με τα σημαντικότερα πολιτικάπροβλήματα που ταλανίζουν τον πλανήτη. Πόσες φορές δενέχουμε παρακολουθήσει εκπομπές στις οποίες γίνεται εκτεταμένηαναφορά σε θεωρίες περί «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» ή«Κούφιας γης»; Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να μιλούν για«αεροψεκασμούς», UFO, μυστικά ταξίδια στο διάστημα; Πόσοσυχνό είναι να διαβάζουμε ή νʼ ακούμε ανθρώπους να υποστηρίζουνότι ο Michael Jackson ή ο Elvis Prisley είναι ζωντανοί και μάλιστα,εγκατεστημένοι σε κάποιο δάσος της Ουγγαρίας, μακριά από τηνδημοσιότητα; Ποιός δεν έχει υπʼ όψιν του τις περίφημες δοξασίεςπερί «κλωνοποιημένου Hitler»; Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσειαπό συνομιλητές μας να υποστηρίζουν ανοιχτά τέτοιου είδουςαπόψεις;Παρένθεση: α) Με το άρθρο αυτό δεν στοχεύουμε να πείσουμε τουςαναγνώστες μας να σταματήσουν να εξετάζουν το παρασκήνιοτου πολιτικού μας θεάτρου σκιών και να αποδεχτούν τηνπραγματικότητα με βάση αυτά που βλέπουν από τα επίσημα δελτίατων Μέσων Ενημέρωσης. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για εμάς που θεωρούμε ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα καιτα ΜΜΕ δεν μας αντιπροσωπεύουν. Αντιθέτως, προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε την κριτική ικανότητα του καθενός (όπωςκαι τη δική μας), μέσω ενός σκεπτικού λογικής συνοχής και διαύγασης των καταστάσεων. β) Ούτε, επίσης,ισχυριζόμαστε ότι συνωμοσίες δεν γίνονται και δενυπάρχουν. Απεναντίας, με μεγάλη ευκολία θα λέγαμεπως ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα έχει στηθεί πάνωσε συνωμοσίες, απάτες, σκευωρίες, προβοκάτσιεςκαι μακιαβελισμούς. Αυτό που μας ενδιαφέρει, όμως,είναι ο τρόπος που προσεγγίζουμε και κατανοούμετο γίγνεσθαι, δίχως να πέφτουμε στην παγίδα τηςαυθαιρεσίας της σκέψης, αλλά παράλληλα, και δίχως να καταρρακώνουμε τον αυθορμητισμό μας μέσα σταπλαίσια ενός επιστημονίστικου «ορθολογισμού!»
Ποιοί είναι οι συνωμοσιολόγοι;
Συγγραφείς και «ερευνητές» της συμφοράς, πανούργοιέμποροι βιβλίων, απαίδευτοι ή απλώς φιλοχρήματοιδημοσιογράφοι, εκφωνητές ραδιοφωνικώνεκπομπών ή παρουσιαστές τηλεοπτικών παραγωγών– όλοι τους πάνω απʼ όλα, έμποροι, τις περισσότερεςφορές με έντονο εθνικιστικό χαρακτήρα και άλλοτεμε μια πιο ελευθεριακή επίφαση, λειτουργούν ως«διαμορφωτές συνειδήσεων», προσπαθώντας νʼαποκοιμίσουν το κοινό με τον αόριστο, τρομολαγνικόκαι διφορούμενο λόγο τους, χρησιμοποιώνταςμια έμμετρη παραπλανητική προπαγάνδα. Άλλεςφορές προσπαθούν να επιβάλουν τη γνώμη τουςδημαγωγώντας και άλλοτε εκστομίζουν ατεκμηρίωτεςασυναρτησίες, με στόχο να εκμεταλλευτούν τον φόβοπου αισθάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος μπροστάστο άγνωστο μέλλον, την εργασιακή ανασφάλεια,τα πολιτισμικά αδιέξοδα, τα ξενοφοβικά σύνδρομα,βυθίζοντάς τον ακόμα περισσότερο στην λήθη και τηνσύγχυση, ωθώντας τον, έτσι, ακόμα περισσότερο στηναλόγιστη χρήση μιας μή-δημιουργικής φαντασίας τηνοποία μια μεγάλη μερίδα του κοινωνικού συνόλου χρησιμοποιεί ως μέθοδο φυγής ή ως μέσο για μίαάσκοπη, αυτοτιμωρητική αλγολαγνεία.Ένας από τους πιο διάσημους συνωμοσιολόγουςείναι ο Alex Jones, ο οποίος για πολλούς αποτελείκύριο εκφραστή της Αμερικανικής ακροδεξιάς – όχιτων νεοσυντηρητικών ή Ευαγγελικών του G.W.Bush,αλλά σκληροπυρηνικών παλαιο-συντηρητικώνοργανώσεων όπως η “Birch Society” και άλλωνπαρόμοιων νεοναζιστικών σχηματισμών πουανήκουν στον ευρύτερο χώρο των survivalists. Στουςκύκλους αυτούς πολλοί έχουν ως βασικό σλόγκαν τοεξής: «Αποθηκεύστε όσα περισσότερα τρόφιμα καιπυρομαχικά μπορείτε γιατί ο Ομπάμα θα φέρει τονκομμουνισμό στις Η.Π.Α».
Η ιστορία της συνωμοσιολογίας
Ο Peter Knight (σ.36) ερευνώντας την επιρροή τωνθεωριών συνωμοσίας στην Αμερικάνικη ιστορία,αναφέρει πως από το τέλος του ΑμερικάνικουΕμφυλίου, στα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας των Αφροαμερικανων, αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίεςσυνομωσίας, τόσο από τους λευκούς όσο και απʼ τουςαφροαμερικανους. Μέσα σʼ όλα όμως ξεχώριζαν οιαπόψεις των λευκών συνωμοσιολόγων σύμφωνα μετις οποίες οι μαύροι σχεδίαζαν την υποδούλωση τουΝότου – επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε κυρίωςως κίνητρο προκειμένου να ξεκινήσουν τραγικοίρατσιστικοί διωγμοί και για να δικαιολογηθούνβίαιες επιθέσεις και δολοφονίες Αφροαμερικανων. Από την άλλη, οι αφροαμερικάνοι υιοθέτησαν τηναντίληψη πως οι λευκοί ετοιμάζονταν να προβούνσε μαζικές εκκαθαρίσεις. Το γεγονός αυτό ο Knightτο θεωρεί ως θεωρία συνωμοσίας από την πλευράτων Αφροαμερικανων, αλλά, περισσότερο φαίνεται να πρόκειται για μια αλήθεια δοσμένη με μεγάληδόση υπερβολής εξαιτίας του ότι οι λευκοί πράγματι,διαρκώς επιχειρούσαν να περιορίζουν τις ελευθερίεςτων μαύρων. Ταυτόχρονα ήταν διάχυτος και ο φόβοςπως τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει οι λευκοίκατά των αυτοχθόνων αμερικάνων (ινδιάνων), δεν θαδείλιαζαν να τα διαπράξουν και εναντίον του μαύρουπληθυσμού εφʼ όσον το έκριναν «αναγκαίο».Ο Taguieff, στο ιδιαίτερα ογκώδες βιβλίο του«Θεωρίες Συνωμοσίας, Εσωτερισμός, Εξτρεμισμός»αναφέρει πως στην Ευρώπη οι θεωρίες συνωμοσίας χρησιμοποιήθηκαν αρχικά από αντεπαναστάτες κατάτην διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.Οι “Ιλλουμινάτι”: Ίσως η διασημότερη θεωρίασυνωμοσίας στις μέρες μας. Το τάγμα των«Πεφωτισμένων» (όπως ακριβώς μεταφράζεται)αντιμετωπίστηκε από τους συντηρητικούςΧριστιανούς με υπερβολική εχθρότητα. Ακόμα καισήμερα διάφοροι συνωμοσιολόγοι ισχυρίζονταιπως το τάγμα αυτό δρα μυστικά με στόχο να πλήξειτις παραδόσεις και τα έθιμα ενός λαού. Αγνοούν,βέβαια, πως η διάρκεια ζωής του τάγματος των«Πεφωτισμένων» δεν ξεπέρασε τα δέκα χρόνια (1776–1785)…. (Αξίζει να σημειωθεί ότι οι περισσότεροισυνωμοσιολόγοι υποστηρίζουν πως οι «Ιλλουμινάτι»δεν εξαφανίστηκαν, αλλά επιβίωσαν μέσα σευπόγειες στοές, οργανώνοντας μυστικές κοινωνίες μεσκοπό την υποδούλωση του ανθρώπινου γένους στονΣατανά!)Το ίδιο το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης«Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» έγινε αφορμήώστε αρχικά μια μικρή «σέχτα» συνωμοσιολόγωνπροπαγανδιστών να εξαπολύσουν τηναντεπαναστατική τους προπαγάνδα υποστηρίζονταςπως ολόκληρο το κίνημα κατευθύνεται από «μυστικέςσυνωμοσίες» με άμεσο στόχο την καταρράκωση των«ηθικών αξιών» της Γαλλικής κοινωνίας (ό,τι δηλαδή λέγεται και για τα περισσότερα ελευθεριακά κινήματασήμερα). Πολλοί από αυτούς προκειμένου να πείσουντις μάζες να μην υποστηρίξουν την Επανάσταση,δεν δίστασαν να ταυτίσουν την λέξη «αδελφότητα»με τις «μυστικές κοινότητες» και τα «μυστικιστικά αδελφάτα» (δηλαδή με την μασονία), τα οποίααποσκοπούσαν στην «απομάκρυνσή των ανθρώπωναπό τις αρχές του Χριστιανισμού».Μια από τις ευρύτερα διαδεδομένες αντι-σημιτικέςθεωρίες συνωμοσίας, όμως, είναι «Τα πρωτόκολλατων Σοφών της Σιών», (βιβλίο που σήμεραπροωθείται συστηματικά από τα ολοκληρωτικάκαθεστώτα της Μέσης Ανατολής) όπως αναφέρουνοι Back και Solomos, ξεκίνησε στην Γαλλία κάπουμεταξύ 1894 και 1899 διαρκούσης της υπόθεσηςDreyfus. Η Γαλλική δεξιά κατηγορούσε τον Dreyfusπως υποκινούσε μυστική συνωμοσία με σκοπό τηνυποδούλωση της ανθρωπότητας από την φυλή τωνΕβραίων – κατηγορία που υποστήριξε επίσης και ηΡώσικη αστυνομία προκειμένου να δικαιολογήσειτην Τσαρική αντί-εβραϊκή πολιτική. Κατά τηνδιάρκεια της εποχής εκείνης, γράφει η Άννα ʽΑρεντ,ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη η άποψη ότι οι Εβραίοιμαζί με τους Μασόνους προετοιμάζονταν για τηδημιουργία ενός δικού τους «υπερ-κράτους». Μεβάση τις περιγραφές της, οι αντί-σημιτικές θεωρίεςσυνωμοσίας από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα,αγκαλιάστηκαν πλατιά από τον «όχλο» (μια μάζαανθρώπων, σύμφωνα με την ίδια, που δεν γνωρίζει τιθέλει και αναζητά ηγέτες, δόγματα και ζωτικά ψεύδη,κοινώς η υλική βάση του φασισμού/ολοκληρωτισμού),και, κατά κάποιον τρόπο, αποτελούσαν αναπόσπαστοκομμάτι της προπαγάνδας των ολοκληρωτικώνκαθεστώτων (βλ. Η γέννεση του Ολοκληρωτισμού,κεφάλαιο «Αντισημιτισμός: μια εκτροπή της κοινής λογικής»).Πάνω σε παρόμοια συμπλέγματα θεωριώνσυνωμοσίας έχτισαν την προπαγάνδα τουςκαι οι Εθνικοσοσιαλιστές, στη Γερμανία τουμεσοπολέμου. Υποστήριζαν πως οι κομμουνιστέςμαζί με τους Εβραίους σχεδίαζαν να κατακτήσουνκαι να υποδουλώσουν την Ευρώπη. Έτσι, μέλη τουΝαζιστικού Κόμματος, το 1933 έβαλαν φωτιά στοΓερμανικό κοινοβούλιο, επιρρίπτοντας τις ευθύνεςτης επίθεσης στους κομμουνιστές και τους Εβραίους,με αποτέλεσμα να εξαπολυθεί ένα αμείλικτο πογκρόμενάντια σε όλους τους «εχθρούς του Τρίτου Ράιχ»(πολιτικούς αντιπάλους, ακτιβιστές, καλλιτέχνες,δημοσιογράφους, κάθε είδους μειονότητες…). Η βία,η καταστολή, οι πολιτικές δολοφονίες, οι διώξεις καιη κρατική τρομοκρατία κυριάρχησαν παντού κάτωαπό την επίφαση της κομμουνιστικής και εβραϊκήςαπειλής.Όμως ούτε από την Σοβιετική Ένωση απουσίαζαν οικαθεστωτικές θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες μάλισταήταν παρόμοιας φύσης με αυτές που όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε. Η ανάγκη της εύρεσης κατασκόπων ήταναρκετή για να στείλει οποιονδήποτε αντιφρονούνταστην φυλακή ή στο εκτελεστικό απόσπασμα.Εκατομμύρια εκτελέστηκαν, καθώς το Σοβιετικόκαθεστώς διατυμπάνιζε συνεχώς πως «η σοσιαλιστικήΠατρίδα βρίσκεται κάτω από την απειλή τηςεπιτιθέμενης μπουρζουαζίας». Από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης και τηςεγκαθίδρυσης των Μπολσεβίκων στην εξουσία, ηκομματική ηγεσία ταύτιζε κάθε αντι-κομματική δράσημε την «απειλή ενάντια στην «εργατική» εξουσίατων Σοβιέτ», παρά το γεγονός ότι οι περισσότερεςφωνές που τάσσονταν ενάντια στην σιδερένιαπειθαρχεία και την άκρως γραφειοκρατική δομή τουκόμματος των Μπολσεβίκων, προέρχονταν εξίσουαπό κομμουνιστικούς ή ελευθεριακούς κύκλους. Οιεπιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Αντάντπου είχαν ως ουσιαστικό στόχο την παλινόρθωσητου Τσαρικού καθεστώτος, έδινε άλλοθι στηνκατασταλτική δράση του κόμματος, που δεν δίσταζε να ονομάζει οποιαδήποτε αντικαθεστωτική γνώμη ως«αντι-Σοβιετική», με αποκορύφωμα την εξέγερση τηςΚρονστάνδης (Μάρτιος του 1921) που καταγγέλθηκεως «αντι-Σοβιετική συνωμοσία αναρχικών και λευκοφρουρών», πράγμα αδύνατο αφού οι αναρχικοίείχαν πρωτοστατήσει στους αγώνες εναντίων τωνΤσαρικών στρατηγών αλλά και των ιμπεριαλιστών τηςΔύσης. Εκατοντάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν μετά τηνκαταστολή της εξέγερσης ή πέθαναν στις φυλακές!Ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά της προπαγάνδας πάνω στην οποία ο διάδοχος του Λένιν, Ι.Β. Στάλιν, στηρίχθηκε προκειμένου να προετοιμάσειένα νέο σχέδιο μαζικών εκκαθαρίσεων κατά τα δύοτελευταία χρόνια της ζωής του, ήταν, πάνω κάτω, ηίδια συνωμοσιολογία περί «παγκόσμιας κυριαρχίαςτων Εβραίων,» αναφέρει η Άρεντ (σ. xxii). Η διαφοράόμως με τις διώξεις του 1933, έγκειται στο γεγονός ότι,αυτήν την φορά στο στόχαστρο είχαν βρεθεί οι χώρες«δορυφόροι» της ΕΣΣΔ. Μερικές από τις κραυγαλέεςπεριπτώσεις, ήταν η υπόθεση της Ana Pauker στηΡουμανία, η δίκη του Slansky στην Τσεχοσλοβακίακαι του László Rajk στην Ουγγαρία αντίστοιχα. Κάτωαπό τα μέτρα αυτά, πολλά υψηλόβαθμα στελέχητων Κομμουνιστικών Κομμάτων, λόγω της Εβραϊκήςτους καταγωγής αναγκάστηκαν να απομακρυνθούναπό τις θέσεις τους, κατηγορούμενοι για «υπόθαλψηΣιωνιστικής συνωμοσίας» και, «υποστήριξη στον Αμερικανικo ιμπεριαλισμό!»
Η “Νέα Τάξη” και η ανάγκη για μύθους
Τι ονομάζουν Νέα Τάξη; Ορίζεται από όσουςδιακινούν τις θεωρίες αυτές, ως μια κατάσταση κατάτην οποία θα υπάρξει μια παγκόσμια κυβέρνηση ηοποία θα ελέγχει έναν ομογενοποιημένο πλανήτη,με ένα κοινό νόμισμα και μια παγκοσμιοποιημένηοικονομική λειτουργία. Όργανα επιβολής της είναιτα ΜΜΕ, η σταδιακή εξάλειψη των πολιτισμικώνιδιαιτεροτήτων και των εθνών και οι κυβερνήσεις-πειθήνια όργανα της πολιτικής αυτής. Σύμφωναμάλιστα με τις θεωρίες αυτές, η άρχουσα τάξη έχειδημιουργήσει τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, η οποίααποτελείται από επιφανή στελέχη της πολιτικής καιτης αγοράς, τα οποία συντονίζουν τις δράσεις τουςανά τον κόσμο με τακτικές συναντήσεις.Και τι είναι στην πραγματικότητα η Νέα Τάξη; Η“Νέα Τάξη Πραγμάτων”, στην πραγματικότηταδεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε χρειάζεται θεωρίεςσυνωμοσίας με δήθεν συγκλονιστικές αποκαλύψειςακροδεξιών δημοσιογράφων όπως ο Alex Jones.Δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση συμβόλων, ούτεκάρτες των… Ιλουμινάτι, ώστε να δει κανείς πωςη εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος έτεινεαπό την αρχή προς μια παγκοσμιοποιημένη αγορά,αφού πρώτα κατέτρωγε τον πληθυσμό των χωρώνστις οποίες βασίστηκε, (κυρίως τις χώρες του κακώς λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου»).Το φαινόμενο της παγκοσμιοποιημένης αγοράς ήτανπάντα στα σχέδια των μεγάλων «επενδυτών». Τοβασικό στοιχείο που απέτρεπε την εμφάνιση της νωρίτερα, ήταν η ύπαρξη ενός άλλου καθεστώτος πουαντιμετωπιζόταν ως το αντίπαλο δέος, το Σοβιετικόκαθεστώς, (το οποίο στην ουσία προετοίμασε τοέδαφος…). Δεν είχαν τη δυνατότητα λοιπόν οι μεγάλεςεταιρίες της Δύσης να ανοιχθούν σε οικονομίες μεφθηνά εργατικά χέρια, όπως αυτές της Κίνας, τωνΒαλκανίων κτλ. Έτσι, ο καπιταλισμός λειτουργούσε,προσωρινά, θετικά για τις δυτικές οικονομίες(και μόνο γιʼ αυτές). Ο δυτικός καπιταλισμός δενπροσέφερε ικανοποιητικούς μισθούς και κάποιαδικαιώματα (τα οποία σήμερα παίρνει πίσω), απόεπιλογή των ισχυρών να μοιραστούν την ευημερίατους, αλλά, λόγω των κοινωνικών αγώνων γιαδικαιότερη κατανομή του πλούτου. Σημαντικό ρόλοσʼ αυτό έπαιξε το επαναστατικό εργατικό κίνημα, τοοποίο, όπως θα έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης,αποτελεί κληρονόμο της Γαλλικής, της Αγγλικής καιτης Αμερικανικής Επανάστασης.Οι επιχειρηματίες δεν έχουν καμία ανάγκη απόσύμβολα, ή παραθρησκευτικές οργανώσεις ώστε να επεκτείνουν τα κέρδη τους. Το σύστημα πουυπηρετούν θέτει ως κεντρική του σημασία τηνεργασία, την παραγωγή και την κατανάλωση, στοβαθμό που κάθε άλλη κοινωνική δραστηριότητακαι χαρακτηριστικό εκλαμβάνεται ως δευτερεύον.Έχουν, όμως, ανάγκη από πειθήνιους πολίτες, οιοποίοι θα αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με τη λογική του δίπολου. Στάση πληρωμών ή νέα μέτρα –Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – έθνος ή αλλοτρίωση– σταθερότητα ή χρεοκοπία…Στη λογική λοιπόν του απεριόριστου κέρδους,οι κοινωνίες απαντούν με την πατροπαράδοτη λογική, με τη δημιουργία μύθων… Μερικοί εξ αυτών μάλιστα υποστηρίζουν πως ακόμη και μιαπαγκόσμια επανάσταση, θα ήταν “κατασκευασμένη”από τα ίδια τα όργανα της “Νέας Τάξης”, ώστε ναεπιβάλλουν την δικτατορία τους… Απαντάμε λοιπόνστον καπιταλισμό, με μεθόδους που δημιούργησεο καπιταλισμός; Απαντάμε με καχυποψία προςοποιαδήποτε νέα ιδέα, με καταδίκη εννοιών όπωςδιεθνή αλληλεγγύη, συνεργασία των λαών;Πρέπει, μάλλον, να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μεδογματικούς όρους, να πάψουμε να κατασκευάζουμεμύθους που απλά αποπροσανατολίζουν απότην πραγματικότητα. Η Νέα Τάξη, έτσι όπωςπεριγράφεται, δεν είναι στόχος μια κλειστής γκρούπας ματαιόδοξων ανθρώπων, είναι μιακατάσταση που αποτελεί το τελευταίο επίπεδο τουκαπιταλισμού. Η ίδια η λογική του υπερκέρδους, τηςεκμετάλλευσης, της καταναγκαστικής εργασίας, τηςπαιδείας βασισμένης στην οικονομία της αγοράς, τηςκαταστροφής του περιβάλλοντος, οδηγεί (και πάνταοδηγούσε) προς τη δημιουργία μιας υπερεθνικήςελίτ.Σημειωτέον, η υπερεθνική ελίτ δεν είναι κάτι τοοποίο ΘΑ δημιουργηθεί. Υπήρχαν και αιώνες πριν οιβασιλικές οικογένειες, πριν από αυτές οι αυλικοί τωναυτοκρατόρων και πριν από αυτούς οι πολέμαρχοιστρατηγοί και οι παρατρεχάμενοι τους. Ο «εχθρός» λοιπόν δεν είναι απλά οι υπερεθνικές ελίτ, αλλά κάθεελίτ, είτε αυτές λέγονται κυβερνώντες, είτε εργοδότες,είτε επιστημονικές και θεολογικές αυθεντίες, είτεείναι υπερεθνικές, είτε “εθνικές”.
Ένα γρανάζι του συστήματος
Οι συνωμοσιολόγοι λειτουργούν ως προπαγανδιστές υπέρ του ίδιου του συστήματος που υποτίθεται ότι πολεμούν. Για παράδειγμα, καλούν τις μάζες να αντισταθούν στο τραπεζικό σύστημα που,όπως λένε, το ελέγχουν οι «μυστικές εταιρείες»,συμβάλλοντας στην δημιουργία ενός κινήματοςαντίδρασης βασισμένο σε λάθος πρότυπα αντίστασης (δηλαδή, στην ουσία, ευνουχίζουν κάθε κινηματική δυναμική). Παροτρύνουν τον πληθυσμό μιας χώρας να αποδοκιμάσει τους τραπεζίτες, τους πολιτικούς, τους δικαστές κλπ., χωρίς όμως να στοχεύουν στον καπιταλισμό καθʼαυτό, δίχως να αντιπροτείνουν κάποια βιώσιμη λύση, χωρίς κανένα όραμα… Συνήθως λειτουργούν προπαγανδιστικά, προσπαθώντας να πείσουν τμήματα ενός πληθυσμού νʼ αντισταθούν στασχέδια μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα παροτρύνουν τους αποδέκτες τους να μείνουν ενωμένοι κάτω από την σημαία ενόςέθνους (στο οποίο έτυχε να γεννηθούν), κάτωαπό μια θρησκεία, περιχαρακώνοντάς τους εντός πάσης φύσεως ετερόνομων θεσμών και όχι με βάση τις αξίες του ανθρωπισμού, του διεθνισμού,της αυτονομίας.
Πηγή: eagainst.com εφημεριδα αμεση δημοκρατια
by antichainletter https://antichainletter.wordpress.com/
Σχετικά άρθρα
AntiChainLetter 