κολικός

~μία από τις πρώτες σκηνές που θυμάμαι έντονα -από πολύ μικρός- είναι η επίσκεψη σε έναν ξάδερφο του παππού μου που είχε κολικό του νεφρού. ο άνθρωπος σφάδαζε απ’ τους πόνους και ούρλιαζε στο κρεβάτι [δεν είχα ξαναδεί άντρα να κλαίει], ενώ όλοι του οι φίλοι είχαν μαζευτεί γύρω του και τού έλεγαν «κουράγιο, δήμο». ο παππούς μου ετοίμαζε την σύριγγα να του κάνει την ένεση [μία γυάλινη που την έβραζε στην καραβάνα] και χτύπαγε με το νύχι του μεσαίου δαχτύλου την γυάλινη –επίσης- αμπούλα με το φάρμακο, για να σπάσει την άκρη. ο παππούς μου ήταν νοσοκόμος στον πόλεμο και ήξερε να κάνει ενέσεις σε ανθρώπους και ζώα, οπότε, όταν είχαν ανάγκη για ένεση τον καλούσαν από όλη τη γειτονιά. όταν πέθανε ο παππούς, καλούσαν τη γιαγιά [μάλλον επειδή ήταν μια ζωή σύζυγος πρώην νοσοκόμου, όσο να ’ναι μια εμπειρία την είχε]. η γιαγιά επίσης ξεμάτιαζε, έφτιαχνε στραμπουλιγμένα πόδια, έφτιαχνε έμπλαστρα, έσπαγε με το δάχτυλο αποστήματα σε πονεμένες αμυγδαλές, έκανε εντριβές, έριχνε βεντούζες –γενικά έκανε αχρείαστο το γιατρό γιατί ανακούφιζε σχεδόν κάθε πόνο [ξεγένναγε και κατσίκες και προβατίνες], οπότε όταν πέθανε ήταν μεγάλη η απώλεια για όλη τη γειτονιά. και για τις πέτρες στα νεφρά είχε ένα χορτάρι που το έβραζε, έπινες μερικά λίτρα και σου έφευγαν, αλλά δεν σκέφτηκε να το σημειώσει κανείς μας και τώρα που το χρειαζόμαστε δεν θυμόμαστε ούτε καν πώς έμοιαζε. θα μου πεις είναι και τόσα χρόνια [η γιαγιά πέθανε το ’95].
την κυριακή το βράδυ που με έπιασε ο πρώτος πόνος και δεν ήξερα από πού έρχεται [ξεκίνησε από ψηλά στη μέση και μετά εξαπλώθηκε σε όλη την κοιλιά και πίσω στη μέση, χαμηλά] θυμήθηκα τον ξάδερφο του παππού μου [γιατί έτσι μου ’ρχόταν να ουρλιάξω] αλλά δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι είναι κολικός του νεφρού. για την ακρίβεια δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα απ’ τον πόνο. ξεκίνησε στις τρεις τα ξημερώματα και περίμενα μέχρι τις 9μιση το πρωί για να αποφασίσω να πάρω τηλέφωνο το γιατρό, μέχρι τότε προσπαθούσα να κάνω υπομονή [για να περάσει από μόνος του]. όταν τελικά αποφάσισα να τον πάρω, η πέτρα είχε κατέβει στην κύστη. δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο, ούτε και ο γιατρός φυσικά, το θεώρησε αδιανόητο να πέρασα τέτοιον πόνο μόνο με ένα παναντόλ ενισχυμένο, -το οποίο δεν έκανε τίποτα απολύτως.
όταν πήγα στο γιατρείο ο πόνος είχε χαλαρώσει και απλά έκανε τη διάγνωση.
ο δεύτερος πόνος με έπιασε μέσα στην αίθουσα αναμονής, στο εργαστήριο που ετοιμαζόμουν για τον υπέρηχο, κι αφού είχα πιει 7 ποτήρια νερό και σφιγγόμουν να κρατηθώ να μην πάω στην τουαλέτα. ήταν ακόμα πιο έντονος, αλλά μπροστά σε τόσον ξένο κόσμο κρατήθηκα και δεν άρχισα να βογκάω [η αίθουσα αναμονής ήταν τίγκα, κυρίως από νέους ανθρώπους, και κανείς άλλος δεν βόγκαγε].
στη γραμματεία του εργαστηρίου, κι ενώ είχε μία τεράστια ουρά πριν από μένα, μια νοσοκόμα με ρώτησε τι ταμείο έχω και όταν της είπα δεν έχω ταμείο [άρα θα τις πλήρωνα τις εξετάσεις], με άρπαξε από την σειρά και με έβαλε σε απόλυτη προτεραιότητα γράφοντας στο φάκελο «κολικός», οπότε πέρασα πρώτος απ’ όλους και στην εξέταση αίματος και στον υπέρηχο. όλοι οι υπόλοιποι οι καημένοι –προφανώς- ήταν με κάποιο ταμείο. μπορεί και να μην είχαν κολικό.
μέσα στους φρικτούς πόνους, παρόλο που προσπάθησα να αισθανθώ ενοχές που έφαγα τη σειρά τόσων αρρώστων δεν τα κατάφερα, γιατί ο πόνος ήταν πιο δυνατός από τις ενοχές και τις νίκησε. έτσι, πλήρωσα τα 130 ευρώ και ακολούθησα τη νοσοκόμα για να τελειώνω.
για την ιστορία: ο τρίτος πόνος ξεκίνησε μόλις έφτασα στο σπίτι, λίγο μετά τις πέντε, και κράτησε μέχρι αργά το βράδυ της δευτέρας. και ήταν ο χειρότερος απ’ όλους.
~τις ώρες που περίμενα να κατέβει το νερό στην κύστη [ατελείωτες] έβγαλα καμιά σαρανταριά φωτογραφίες το πολυτεχνείο με φόντο τον λυκαβηττό, από κάθε πιθανή γωνία του παραθύρου. αφού το ξεκίνησα, άρχισαν άλλα έξι άτομα να τραβάνε αβέρτα φωτογραφίες απ’ το παράθυρο. είναι απίστευτο πόσο μπορεί να σας ενώσει ο πόνος.