Ζειά-Ζέα, ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι

Πάνε δύο χρόνια τώρα που ο ηλεκτρονικός τύπος έχει κατακλυστεί με πληροφορίες για το υπερ-σιτηρό που ακούει στο όνομα Ζεια/Ζέα. Θεωρίες πάνε και έρχονται και πολλά ακούγονται, συνωμοσίες με σκάνδαλα που εμπλέκουν τον Ελ. Βενιζέλο, δηλώσεις μη-ειδικών σε διαδικτυακά ραδιόφωνα πως το εν λόγω σιτηρό βοηθάει το μη-ερπετικό κομμάτι του ανθρώπινου εγκεφάλου να «ξεκολλήσει» και να σκέφτεται καλλίτερα, συγγράμματα μη-ειδημόνων που αναφέρονται σε έρευνες επιστημόνων στον ελλαδικό χωρό και σε έρευνες που καταλήγουν στο συμπέρασμα των υπερευεργετικών ιδιοτήτων της Ζειάς και πως αυτή σκόπιμα εξοβελίστηκε από τον ελλαδικό χώρο με σκοπό να καταδικάσουν τον ελληνικό εγκέφαλο σε ένα αιώνιο οργουελικό γκούλακ στερώντας του μια για πάντα την δυνατότητα να σκέφτεται. Ακόμη και περιοδικά ποικίλου περιεχομένου έως και πιο εξειδικευμένα έχουν κατά καιρούς φιλοξενήσει κάποιο άρθρο για την Ζέα/Ζειά.

Ας τα δούμε ένα ένα από την αρχή και πως ξεκίνησε το φαινόμενο Ζέα/Ζειά και τι ακριβώς αυτό είναι.

Όλα λοιπόν ξεκίνησαν με το βιβλίο ενός κ. Χου. στο οποίο αναφέρονται τα περί σκανδάλου αλεύρων και πως ο Ελ. Βενιζέλος κατήργησε την καλλιέργειά της Ζειας. Ο κ. Χου. όμως δεν μας δίνει καμία ιστορική πηγή, κάποιο άρθρο τουλάχιστον από εφημερίδα εποχής ώστε να μπορέσουμε να διασταυρώσουμε τα λεγόμενά του. Επίσης αν δεχτούμε πως όντως υπήρξε κάποιο φοβερό σκάνδαλο, αυτό αφορούσε την Ζειά ή μήπως απλά κάποια ποικιλία σίτου που δεν απέδιδε στρεμματικά και λόγω του γεγονότος πως ο λαός την εποχή εκείνη πεινούσε έπρεπε να βρεθεί μια λύση για να τραφεί ο κόσμος και στράφηκαν σε πιο αποδοτικές ποικιλίες σίτου; Μιλάει επίσης ο κ. Χου. , για έρευνες που διεξήγαγαν επιστήμονες και πως αυτές έγιναν στον ελλαδικό χώρο. Διαβάζουμε στο εν λόγω βιβλίο, για DNA, για εγκεφάλους για πειράματα από επιστήμονες και πολλά άλλα. Ακόμη μία φορά μας αφήνει, καλή την πίστη, να δεχτούμε ό,τι λέει. Χωρίς καμία αναφορά σε πηγές και επιστημονικά άρθρα, καμία αναφορά για το ποια πανεπιστήμια έκαναν την έρευνα, ποιοι επιστήμονες ενεπλάκησαν στην έρευνα, που δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα των ερευνών. Μήπως λοιπόν όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα ωραίο παραμυθάκι;

Εν συνεχεία λοιπόν και αφού ήδη έχει ξεκινήσει ο ντόρος με αναδημοσιεύσεις μέρους των γραφομένων από το βιβλίο του κ. Χου. σε ιστολόγια και ιστοσελίδες με την παραφιλολογία να παίρνει φωτιά, εκδίδεται από ένα έγκριτο, κατά τα άλλα, περιοδικό, ένα άρθρο για την Ζεια με συγγραφέα κάποιον κ. Μου ο οποίος έχει εκδόσει και κάποια βιβλία συναφούς περιεχομένου.

Σε αυτό το άρθρο απλά επαναλαμβάνονται κάποια πράγματα από το βιβλίο του κ. Χου., αλλά το όλο θεμα εμπλουτίζεται και με μία περισσότερο επιστημονικοφανή χρειά όπου οι ομάδες αίματος και τα αμινοοξέα πάνε και έρχονται, πρωτεϊνες στήριξης και εγκέφαλος έχουν την τιμητική τους, ποικιλίες σιτηρών, σκάνδαλα, και αρχαίοι συγγραφείς μπαίνουν στον Προκρούστη με σκοπό να κοπεί και να ραφτεί μία ιστορία με ιντριγκες, σκάνδαλα και βοτανολογία. Αλλά τελικά όπως και στην περίπτωση του κ. Χου. , δεν υπάρχει καμία πηγή, καμία αναφορά σε επιστήμονες και επιστημονική έρευνα, και φυσικά το όλο άρθρο γράφεται από έναν τελείως αναρμόδιο και μη-επιστήμονα.

Ας δούμε όμως τώρα τι είναι και τι δεν είναι η περίφημη Ζειά/Ζεα.

Οι παραπάνω κύριοι Χου. Και Μου., μιλάνε για αναφορές της Ζειάς στον Όμηρο , Θεόφραστο, Διοσκουρίδη κτλ. Από τα κείμενα αυτών των αρχαίων συγγραφέων κρατάνε το κομμάτι εκείνο που τους εξυπηρετεί για να υποστηρίξουν τις θέσεις τους και το υπόλοιπο πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων. Στους αρχαίους συγγραφείς όμως δεν θα βρείτε πουθενά να λέει πως η Ζειά αποτελούσε βασικό στοιχείο της δίαιτας των Ελλήνων αλλά πως ιεραρχικά στην διατροφή των Ελλήνων πρώτο ερχόταν το κριθάρι και μετά το σιτάρι και τελευταία η Ζειά λόγω του ότι είναι δύσπεπτη. Θα δείτε επίσης πως η Ζειά ενδεχομένως να ήταν στο διαιτολόγιο των Αιγυπτίων αλλά αυτό δεν μας αφορά μιας και μιλάμε για το τι συνέβαινε στον ελλαδικό χώρο και τις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων. Οι συγκεκριμένοι κύκλοι ανθρώπων λοιπόν μας λένε πως μέχρι και ο στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου τρεφόταν με Ζειά και πως οι Έλληνες δεν έτρωγαν καθόλου σίτάρι και κριθάρι αλλά μόνο Ζειά. Πραγματικά όσοι τα γράφουν αυτά πρέπει να θεωρούν πως απευθύνονται σε ηλιθίους και αγράμματους. Ψάχνοντας θα βρείτε πως η Ζειά δεν είναι είδος σίτου αλλά είδος Σόργου, και πως το χρησιμοποιούσαν για ζωοτροφή, «προσφιλής πάσι τοις ζώοις» και όχι στην διατροφή των ανθρώπων, ένα ακόμη στοιχείο που υποστηρίζει αυτό το επιχείρημα είναι πως η Ζειά δεν θα μπορούσε να είναι είδος σίτου γιατί πολύ απλά αν αυτό το ταϊζαν στα ζώα, αυτά θα πέθαιναν από μία αρρώστια που λέγεται τυμπανίτης, και πως για να φάνε τα ζώα τα σιτηρά χρειάζονται πρώτα βράσιμο.

Αν η Ζειά, σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς δεν είναι είδος σίτου, τότε τι μας πουλάνε;

Αυτό που μας πουλάνε ως Ζειά, είναι το σιτηρό TRITICUM DICOCCUM ,ή πιο απλά δίκοκκο σιτάρι, το οποίο μαζί με το μονόκοκκο σιτάρι TRITICUM MONOCOCCUM αποτελούν τις δύο βασικότερες ποικιλίες αρχαίου σιταριού της περιοχής που ονομαζόταν ‘εύφορη ημισέληνος’.

Ακόμη μία ποικιλία σίτου που επίσης ανήκει στις αρχαίες είναι η TRITICUM SPELTA της οποίας το αλεύρι θα βρείτε στα ράφια ως ντίνκελ, καλλιεργείται σε πιο βόρεια κλίματα και σε σχέση με τις άλλες δύο ποικιλίες είναι η νεότερη. Ωστόσο πρέπει να ξεκαθαριστεί πως αυτές είναι τρεις διαφορετικές ποικιλίες μεταξύ τους , το τονίζω αυτό γιατί κατά καιρούς κάποιοι βαφτίζουν ακόμη και το αλεύρι ντίνκελ ως αλεύρι Ζειάς. Ας αποφασίσουν τι είναι Ζειά τελικά ρε παιδί μου ! Είναι το δίκοκκο ή η σπέλτα;

Στο διαιτολόγιο των Ιταλών υπάρχουν και οι τρεις ποικιλίες με το όνομα Farro, το δίκοκκο θα το βρείτε και ως Emmer, το αλεύρι της σπέλτας ως ντίνκελ.

Πρέπει να τονιστεί πως διατροφικά οι παραπάνω ποικιλίες είναι πολύ ανώτερες από τα σημερινά είδη σίτου (σκληρό, μαλακό, durum, semolina κτλ) και πως ΟΛΕΣ περιέχουν γλουτένη, διαφορετικού είδους και σε διαφορετικές ποσότητες και δεν ενδείκνυνται να συμπεριληφθούν στην διατροφή εκείνων που έχουν δυσανεξία στην γλουτένη και σε όσους πάσχουν από κοιλιοκάκη. Ακούγεται τακτικά η μπούρδα πως η Ζειά δεν έχει γλουτένη… άρα αν είναι έτσι, τότε αυτό που μας πουλάνε ως Ζεια (triticum dicoccum) , δεν είναι Ζειά, μιας και το δίκοκκο ΕΧΕΙ γλουτένη.

Κλείνοντας θέλω να πω πως πρέπει να τελειώνει αυτή η κουταμάρα, δεν μπορούν κάποιοι να γράφουν μπούρδες και να δουλεύουν έναν ολόκληρο λαό, είμαστε αρκετά ταλαιπωρημένοι και γονατισμένοι από την κρίση και το τελευταίο που θέλουμε είναι «συμπατριώτες»μας να κανιβαλίζουν το ετοιμοθάνατο κουφάρι της Ελλάδας και των Ελλήνων σπέρνοντας ψευδείς ειδήσεις και δίνοντας ψεύτικες ελπίδες υποσχόμενοι μία εγκεφαλική – νοητική απελευθέρωση με την ενσωμάτωση της ‘Ζειάς’ στην διατροφή μας. Τι χρειάζεται ο κόσμος για να καταλάβει πως πρέπει να ψάχνεται περισσότερο και να μην ανακυκλώνει άκριτα ό,τι του δίνουν, ας ανοίξουμε τα βιβλία μας και ας διασταυρώσουμε τι είναι αυτό που κάθε φορά μας προσφέρουν ως γνώση.

Δεν σας φαίνεται παράξενο πως κάποιοι άνθρωποι που μιλάνε για Ζειά, μιλάνε και για ερπετικούς εγκέφαλους, για εξωγήινους και για γλουτένες; Δεν σας ξαφνιάζει που κάποιοι άσχετοι έγιναν ξαφνικά βοτανολόγοι –βιολόγοι- οικονομολόγοι – διατροφολόγοι; Πραγματικά μήπως τελικά μας ψεκάζουν;

Εγκέλαδος ο Κοσμοσείστης

Πηγές:

-Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου

-Όμηρος

-Φυτολογικό Λεξικό Γενναδίου (1914)

-Food in the Ancient World by Andrew Dalby

–https://en.wikipedia.org/wiki/Emmer

Παρακάτω θα βρείτε μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα (πατήστε στις εικόνες για μεγέθυνση)

 Φυτολογικό Λεξικό Γενναδίου (1914)

Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου Κρήτης

Θεόφραστος

Πηγή: http://rodosreport.gr/

Επίσης λίγα ακόμη εγκυκλοπαιδικά στοιχεία  εδώ:

Ερυσιβώδης όλυρα – Εργοτίαση των σιτηρών

Η ερυσιβώδης όλυρα (ergot) είναι μια ασθένεια των δημητριακών. ‘Ετσι ονομάζεται το σκληρώτιο του μύκητα Clavicep purpurea, που αναπτύσσεται παρασιτικά στη σίκαλη και σε μικρότερο βαθμό σε άλλα δημητριακά και άγρια χόρτα. Αναπτύσσεται κυρίως όταν επικρατεί υγρασία. Ο μύκητας (ένας ασκομύκητας) σχηματίζει σκουρόχρωμα γαμψά στελέχη, τα σκληρώτια (sclerotia) μήκους 2 έως 20 mm, ανάλογα με το είδος του ξενιστή. Ο μύκητας αυτός έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. 

Εικάζεται ότι οι παραισθησιογόνες ιδιότητες του μύκητα εμπλέκονται στα Ελευσίνια μυστήρια, εδώ και 4.000 περίπου χρόνια, ενώ υπάρχουν Κινεζικές γραπτές μαρτυρίες του 1100 π.Χ., αφού από τότε γινόταν χρήση του μύκητα στη μαιευτική.

Αναφορές στις τοξικές ιδιότητες των «χαλασμένων» δημητριακών βρίσκονται σε πολλές άλλες πηγές της αρχαιότητας, ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη.

Για πρώτη φορά κατά τις αρχές του Μεσαίωνα αναφέρθηκε μια παράξενη επιδημία που προσέβαλε χιλιάδες άτομα. Συνέβη στην Ακουιτάνια (Aquitane) της Γαλλίας το 944-945 μ.Χ. και στοίχισε τη ζωή περίπου 20 χιλιάδων ατόμων (ο μισός πληθυσμός της περιοχής). Η ασθένεια αυτή, γνωστή πλέον ως εργοτισμός, εκδηλωνόταν με δύο τρόπους:

(α) Με εμετούς, κεφαλαλγίες, ρινορραγίες, γαγγραινώδεις εξελκώσεις συμπτώματα παρόμοια με εκείνα της λέπρας (ergotismus gangraenosus) και (β) με σπασμούς, επιληπτικές κρίσεις, παραισθήσεις (ergotismus convulsivus).

Στη γαγγραινώδη μορφή της ασθένειας είχαν δοθεί διάφορες λαϊκές ονομασίες, από τις οποίες η γνωστότερη είναι το «φωτιά του Αγίου Αντωνίου» (St. Antony’s fire). Η ονομασία αυτή οφείλεται στο αίσθημα του καψίματος στα άκρα, που νιώθουν οι ασθενείς και στο ότι κατά τον μεσαίωνα οι μοναχοί του Τάγματος του Αγίου Αντωνίου είχαν «ειδικευθεί» κατά κάποιο τρόπο στη νοσηλεία των ασθενών, χρησιμοποιώντας κατάλληλα καταπραϋντικά και  εκχυλίσματα βοτάνων που διεγείρουν την κυκλοφορία του αίματος. 

Κατά τον 17ο αιώνα διαπιστώθηκε ότι η αιτία της δηλητηρίασης ήταν τα δημητριακά που είχαν προσβληθεί από ερυσιβώδη όλυρα. Η αναγνώριση του αίτιου της ασθένειας συνέβαλε στην ουσιαστική εξάλειψή της. Η τελευταία μεγάλη επιδημία εργοτισμού συνέβη σε ορισμένες περιοχές της Νότιας Ρωσίας κατά τα έτη 1926-27. Περιστατικά ομαδικών δηλητηριάσεων από εργοτισμό συμβαίνουν ακόμη στις πολύ φτωχές χώρες.

πηγη : chem.uoa.gr

Η ερυσιβώδης όλυρα ως φάρμακο

Η πρώτη φαρμακευτική χρήση της ερυσιβώδους όλυρας αναφέρεται το 1582, στις σημειώσεις του Adam Lonitzer, ενός γιατρού της Φρανκφούρτης. Από ακόμη παλιότερα, οι μαίες χρησιμοποιούσαν την ερυσιβώδη όλυρα για να διευκολύνουν τη διαδικασία της γέννας. Από το 1808, η ερυσιβώδης όλυρα άρχισε να χρησιμοποιείται στην «επίσημη» ιατρική. Ωστόσο, η χρήση της δεν διήρκεσε πολύ λόγω του κρίσιμου παράγοντα της δόσης, όπου φαίνεται πώς η τοξική δόση δεν απείχε σημαντικά, όπως θα έπρεπε, από τη φαρμακευτικά χρήσιμη δόση. Σε κάπως μεγαλύτερες ποσότητες η ερυσιβώδης όλυρα προκαλούσε έντονους σπασμούς στη μήτρα και κίνδυνο για τη ζωή του παιδιού.

Κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1930, άρχισε μια συστηματική μελέτη των αλκαλοειδών της ερυσιβώδους όλυρας. Οι W. A. Jacobs και L. C. Craig (εφευρέτης της γνωστής με το όνομά του συσκευής εκχύλισης, κατ’ αντιρροή), τουRockefeller Institute, κατάφεραν να απομονώσουν τον «κοινό πυρήνα» των αλκαλοειδών της ερυσιβώδους όλυρας, τον οποίο ονόμασαν λυσεργικό οξύ (lysergic acid).

Τα αλκαλοειδή της ερυσιβώδους όλυρας έχουν πολύ μικρότερη παραισθησιογόνο δράση σε σχέση με το ίδιο το LSD και χρησιμοποιούνται κυρίως στη μαιευτική. Προκαλούν μυικούς σπασμούς στη μήτρα διευκολύνοντας τη γέννα, μια δράση που είναι ανάλογη εκείνης της ορμόνης ωκυτοκίνης (oxytocic activity). Η ίδια η εργοταμίνη έχει χρησιμοποιηθεί ως φάρμακο κατά των πονοκεφάλων και της ημικρανίας, δράση η οποία οφείλεται στις αγγειοσυσταλτικές της ιδιότητες. Στις ίδιες ιδιότητες οφείλονταν και τα συμπτώματα γάγγραινας του εργοτισμού. Πολυάριθμα είναι τα φαρμακευτικά ημισυνθετικά παράγωγα του λυσεργικού οξέος και γενικότερα εκείνα που περιέχουν τον βασικό σκελετό της εργολίνης.

 http://www.chem.uoa.gr/chemicals/chem_LSD.htm

Το είδαμε εδώ: http://kykeon.ning.com/

Δείτε κι αυτά:

http://en.wikipedia.org/wiki/Emmer

http://www.oxfordpress.com/

Νεότερες πληροφορίες για το θέμα:

http://sarantakos.wordpress.com/

http://thematadiatrofis.blogspot.gr/