22 Μαΐου 1963 – Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Γρηγόρης Λαμπράκης

Γιατί το μονίμως δολοφονικό ελληνικό παρακράτος της Δεξιάς διάλεξε για θύμα τον Γρηγόρη Λαμπράκη κι όχι κάποιον περισσότερο αριστερό, ας το πούμε έτσι; Ο Λαμπράκης δεν ήταν κομουνιστής. Ούτε καν ΕΔΑίτης. Εξελέγη βουλευτής ως ανεξάρτητος, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ. Τούτη η ανεξαρτησία τον έφαγε.

Σου λεν τα κοπρόσκυλα: Τους δεδηλωμένα αριστερούς τους έχουμε που τους έχουμε στο χέρι. Έτσι κι αλλιώς, άλλωστε, δεν θα πάψει να υπάρχει μια κάποια Αριστερά. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι η Αριστερά καθεαυτή, αλλά η ανακοπή του ρεύματος που κινείται απ’ το Κέντρο προς την Αριστερά. Μ’ άλλα λόγια, η τρομοκρατία πρέπει να ασκηθεί προς τα κεντροαριστερά προκειμένου οι κεντροαριστεροί να καθηλωθούν στο Κέντρο για να κινηθούν εν καίριο προς τα Δεξιά και όχι προς τα Αριστερά. Η επιλογή, λοιπόν, του Λαμπράκη σαν στόχου ήταν μία τέλεια επιλογή της ΟΙΑ. Λεω της ΟΙΑ γιατί οι εν Ελλάδι κρατικοπαρακρατικοί ταύροι θα ήταν δύσκολο να ερεθιστούν από πανί που δεν είναι ακριβώς κόκκινο. «Αλλωστε, αυτό που κυρίως ενοχλεί τη Δεξιά είναι οι εκτός Δεξιάς τίμιοι άνθρωποι, αυτοί που στρατεύονται στην Αριστερά για λόγους ηθικούς μάλλον παρά ιδεολογικούς. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο υπερδραστήριος Γρηγόρης Λαμπράκης, δέκατο τέταρτο παιδί μιας φτωχής αγροτικής οικογένειας από το χωριό Κερασίτσα της Σπάρτης, που είχε δεκαοχτώ παιδιά παρακαλώ, πράγμα το οποίο κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί πανελλήνιο, ίσως και ευρωπαϊκό ρεκόρ γονιμότητας.

Αυτός ο πολλαπλά προικισμένος άνθρωπος σπούδασε ιατρική με χίλια βάσανα και έφτασε να γίνει υφηγητής στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Εκτός αυτού, αυτός ο ψηλός και ευκίνητος άνδρας ήταν ένας θαυμάσιος αθλητής. Για 15 χρόνια διατήρησε τον τίτλο του βαλκανιονίκη στο άλμα σε μήκος.

«Οπως ο κάθε βολεψιματίας Έλληνας, θάπρεπε να αρκεστεί κι αυτός σ’ αυτά που το υ πρόσφερε η μαμά Ελλάς και η καλή του τύχη, και να ενσωματωθεί όμορφα και καλά στο σύστημα, όπως κάθε καλός νοικοκύρης που ≪κοιτάει τη δουλειά του≫, πράγμα που τον εμποδίζει να κοιτάξει πέρα απ’ τη μύτη του. Όμως, ο Λαμπράκης ήξερε τι σημαίνει φτώχεια, ήξερε τι σημαίνει αγώνας για τη ζωή, ήξερε πως οι ικανοί και ταλαντούχοι άνθρωποι μπορούν κάλλιστα να εξαφανιστούν μέσα σ’ ένα κοινωνικό σύστημα όπου κυριαρχούν κατ’ αρχήν αυτοί που εκτινάσσονται στην πρώτη γραμμή χάρη στο χρήμα.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ο μετριοπαθής Λαμπράκης στρατεύτηκε σ’ αυτό που ονομάζουμε ≪ευρύτερη Αριστερά≫. Φανατικός θιασώτης της παγκόσμιας ειρήνης, τούτος ο γιατρός-αθλητής, ήταν ο μόνος που κατάφερε να διασπάσει τον κλοιό των τανκς και να φτάσει στην Αθήνα σε μια μαραθώνια πορεία για την ειρήνη που ξεκίνησε από τον τύμβο του Μαραθώνα.

Πριν αρχίσει η πορεία είχε δηλώσει λακωνικά, ως γνήσιος Λάκων,στους δημοσιογράφους που τον ρώτησαν γιατί παίρνει μέρος σε μια πορεία που την οργανώνουν οι ≪κομουνιστές≫ (δηλαδή η ΕΔΑ): Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται. ‘ Αλλωστε, με την ιδιότητα του ειρηνοποιού πήγε στο Λονδίνο για να βοηθήσει την Αμπατιέλου. Ο Λαμπράκης, λοιπόν, για όλους αυτούς τους λόγους, έπρεπε να πεθάνει προς παραδειγματισμό των καλών νοικοκυραίων που λέγαμε.

Σκίτσο του Μίνου Αργυράκη, δημοσιεύτηκε στην Αυγή τη μέρα του θανάτου του Λαμπράκη

Η δολοφονία του Λαμπράκη

Θεσσαλονίκη, 22 Μαΐου 1963. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης είναι ο κύριος ομιλητής σε μια συγκέντρωση σε κλειστό χώρο που οργανώνουν οι ≪Φίλοι της Ειρήνης≫, μία οργάνωση φιλοαριστερή, καθοδηγούμενη από την ΕΔΑ – απ’ το ΚΚΕ, γιαυτούς που δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν τους κομουνιστές απ’ τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλιστές απ’ τους αριστερούς γενικότερα.

Καθώς ο Λαμπράκης μπαίνει στην αίθουσα, κάποιος τον χτυπάει με ρόπαλο στο κεφάλι. Τρεκλίζει, κάνει να πέσει, αλλά τελικά βγάζει το λόγο μέσα σ’ έναν ορυμαγδό απ’ τα ουρλιαχτά των ≪αντιφρονούντων≫ που έχουν συγκεντρωθεί έξω στο δρόμο. Γιατί αντιφρονούν οι ≪αντιφρονούντες≫; Μα, διότι δεν είναι σε θέση να φρονήσουν καν. Τους είπαν πως πρέπει να παν να αποδοκιμάσουν τον Λαμπράκη και πήγαν, για να βγάλουν και κανένα μεροκάματο, πληρωμένο απ’ τα μυστικά κονδύλια. Εύκολα βρίσκεις τραμπούκους σε τούτη τη χώρα των λιμασμένων.

Το ξενοδοχείο που έμενε ο Λαμπράκης ήταν κοντά, και τελειώνοντας την ομιλία του είπε να πάει εκεί μόνος του, με τα πόδια. Διασχίζοντας το δρόμο, ένα τρίκυκλο, που θα περάσει στην ιστορία του εγκλήματος, πέφτει απάνω του με δύναμη και τον ανατρέπει, αλλά δεν τον σκοτώνει. Τότε, ο ένας απ’ τους δύο επιβαίνοντες του τρικύκλου, ονόματι Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, του δίνει μια μ’ έναν λοστό και του σπάει το κρανίο. Ο οδηγός του τρικύκλου ονομάζεται Σπύρος Γκοτζαμάνης. Κι__αυτός που πηδάει πάνω στο τρίκυκλο, που αναπτύσσει ταχύτητα και πάει να εξαφανιστεί, ονομάζεται Εμμανουήλ Χατζηαποστόλου. Χωρίς τον εκπληχτικό αυτόν άνθρωπο, που σαλτάρει πάνω στην καρότσα του κινούμενου τρικύκλου και πιάνοντας απ’ το λαιμό και τους δύο δολοφόνους τους ακινητοποιεί ενώ το τρίκυκλο συνεχίζει την πορεία του με ζικ ζακ, δεν θα ξέραμε σήμερα ποιοι σκότωσαν το Λαμπράκη και το περιστατικό θα εμφανιζόταν σαν τροχαίο δυστύχημα, όπως κι εκείνο στο οποίο σκοτώθηκε, δηλαδή δολοφονήθηκε το 1957, ο εκ Τρικάλων καταγόμενος στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ, στρατηγός Στέφανος Σαράφης.

Θα αναρωτηθείτε ίσως, γιατί οι οργανωτές της δολοφονίας προτίμησαν το ελαφρύ τρίκυκλο απ’ το βαρύ αυτοκίνητο, ώστε η δολοφονία να σερβιριστεί ανετότερα ως δυστύχημα. Δεν χρησιμοποίησαν αυτοκίνητο, για δύο λόγους. Πρώτον γιατί δεν θα μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα μέσα στο πλήθος των ομοφρονούντων και των αντιφρονούντων, που είχε συγκεντρωθεί εκείνη τη μέρα σε κείνο το μέρος, και δεύτερον διότι αν πηδήξεις από αυτοκίνητο για να αποσώσεις το θύμα σου θα σε επισημάνουν αμέσως. Ενώ κανείς δεν θα υποπτευτεί, μέσα στην αναμπουμπούλα, πως ο δολοφόνος χτύπησε μέσα από τρίκυκλο και όλοι θα τον ψάχνουν ανάμεσα στους πεζούς, τη στιγμή που εκείνος θα απομακρύνεται με την άνεσή του με το τρίκυκλο. Και μόνο η χρήση τρικύκλου απ’ τους κομάντος του παρακράτους φτάνει και περισσεύει για να φανεί πως κάποιοι σχέδιασαν άψογα τη δολοφονία. Πού να ξέρουν, οι επιτελείς του εγκλήματος, πως θα βρεθεί ένας παράτολμος άνθρωπος, ονόματι Χατζηαποστόλου, που θα πηδήξει πάνω στο τρίκυκλο και θά χαλάσει το σχέδιο.

Συμβουλή προς υποψήφιους δολοφόνους: Σε ανάλογες περιπτώσεις, προτιμάτε το περίστροφο με σιγαστήρα και πυροβολείτε εξ επαφής. Το τρίκυκλο αποδείχτηκε ανεπαρκές όπλο.

Η απόπειρα κατά του Τσαρουχά

Στον τόπο της δολοφονίας του Λαμπράκη βρισκόταν ισχυρή αστυνομική δύναμη για να επιβάλει την τάξη, όπως λέγεται αλλιώς στην Ελλάδα η αταξία. Σχεδόν δίπλα στο σημείο όπου έπεσε με σπασμένο το κεφάλι ο Λαμπράκης στεκόταν ο γενικός επιθεωρητής χωροφυλακής Βορείου Ελλάδος, υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου. Εκεί κοντά, βρισκόταν και ο διευθυντής της αστυνομίας Θεσσαλονίκης Ευθύμιος Καμουτσής. Είδαν το έγκλημα. Όμως, δεν βρίσκονταν εκεί για να πιάσουν δολοφόνους. Βρίσκονταν εκεί για να τους ευκολύνουν. Αυτό το τρομερό έγκλημα δεν το οργάνωσε το παρακράτος, αλλά το κράτος.  Έτσι κι αλλιώς, το παρακράτος ποτέ δεν είναι αυτόνομο, αφού είναι πάντα η ουρά του κράτους. Κι αν απ’ το ελληνικό κράτος κόψεις την ουρά, πάει, το κατέστρεψες. Το ελληνικό παρακράτος είναι πάντα, ακόμα και σήμερα, το σταθερό θεμέλιο του ελληνικού κράτους. «Αλλωστε,  και οι κρατικοί, παρακρατικοί είναι κατ’ ουσίαν. Δεν υπάρχουν όρια__ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και το ελληνικό παρακράτος. Το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο, όπως το φις στην πρίζα. Κι έτσι, αποκαθίσταται το κύκλωμα. Που όμως κάθε τόσο βραχυκλώνεται εξαιτίας του επαγωγικού ρεύματος που δημιουργεί το χωμένο μέσα στο κράτος, παρακράτος. Οι λούμπεν Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης και οι ανώτεροι αξιωματικοί της χωροφυλακής Μήτσου και Καμουτσής είναι συνάδελφοι, κατ’ ουσίαν. Ο Λαμπράκης χαροπάλευε τέσσερεις μέρες. Στο τέλος της τέταρτης, παρέδωσε το πνεύμα στο Θεό των τραμπούκων.

Ένας άλλος βουλευτής της ΕΔΑ, ο Γεώργιος Τσαρουχάς, ήταν πιο τυχερός προς το παρόν – αλλά μόνο προς το παρόν, γιατί θα τον φάει το σκοτάδι στη διάρκεια της δικτατορίας, που έρχεται τρέχοντας. Απέχουμε τέσσερα χρόνια απ’ τη χούντα – και μόνο έξι μήνες απ’ τη δολοφονία του Τζων Κέννεντυ.

Την ίδια μέρα που δολοφονείται ο Λάμπράκης, μια άλλη συμμορία δολοφόνων, σε άλλο σημείο της πόλης, επιτίθεται στον Τσαρουχά. Τον χτυπούν κι αυτόν με λοστό στο κεφάλι, αλλά η παρέα του προλαβαίνει και τον βάζει σ’ ένα ασθενοφόρο. «Ομως, λίγο παραπέρα το ασθενοφόρο ακινητοποιείται από μια άλλη συμμορία ροπαλοφόρων. Θέλουν να διαπιστώσουν αν το ασθενοφόρο μετέφερε πεθαμένο ή ζωντανό. Κι όταν βλέπουν πως το θύμα ανασαίνει, του δίνουν άλλη μια με το ρόπαλο, εκεί μπροστά στα μάτια όλων και με μια θρασύτητα τυπικότατα ελληνο- τραμπουκική. Αλλά ο Τσαρουχάς και πάλι δεν πεθαίνει. Οι περαστικοί που έσπευσαν να βοηθήσουν περιορίζονται να σχηματίσουν μια αμυντική ζώνη ασφαλείας γύρω απ’ το ασθενοφόρο στο οποίο βρισκόταν ο Τσαρουχάς και δεν κινούνται να συλλάβουν τους ροπαλοφόρους. Μια δολοφονία και μια απόπειρα δολοφονίας την ίδια μέρα στην ίδια πόλη, κάνει φωτεινότερο του ηλίου το μαύρο σκότος του ελληνικού παρακράτους. Σημειώστε πως του κράτους αυτόν τον καιρό προΐσταται ο Καραμανλής. Ποιος προΐσταται του παρακράτους; Μα, πάλι ο Καραμανλής χωρίς να το ξέρει, υποθέτω. Αλίμονό του αν υποθέσει κανείς πως το ήξερε. «Αλλωστε, το παρακράτος δεν είναι δεμένο στο κράτος με αλυσίδες, αλλά με ομφάλιο λώρο.

«Υστερα απ’ το κάζο που έπαθε το κράτος με την υπόθεση Λαμπράκη, ο Καραμανλής, διαπιστώνοντας πως είναι αδύνατο να κόψει τον ομφάλιο λώρο που ενώνει το κράτος με το παρακράτος, θα την κοπανήσει στο Παρίσι.__

Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974 – Βασίλης Ραφαηλίδης

by antichainletter https://antichainletter.wordpress.com/